Зімняя дарога да маленькай вёсачкі Купелішча, што знаходзіцца на тэрыторыі Сакалішчанскага Савета, была проста цудоўнай. Маляўнічы пейзаж зімовага лесу: белае покрыва лёгкага снегу на вялікіх галінках елак і… векавая цішыня. Рэдакцыйная машына павольна прабіралася скрозь невялікія сумёты – выехалі мы з самага ранку, таму рухаліся прама па слядах коннай павозкі. І вось перад намі тая самая вёсачка, дзе жылыя толькі два дамы.Нас сустракаюць адразу амаль усе жыхары Купелішча – Віктар Мікалаевіч Урублеўскі і яго сусед Міхаіл Міхайлавіч Марозаў. Праходзім у хату сямейства Урублеўскіх, дзе насустрач выходзіць гаспадыня – Ганна Альбінаўна.
Агледзеўшыся навокал, разумею, што дзеду Віцю, відавочна, пашчасціла з жонкай – усюды ідэальны парадак, – бачна, што гаспадыня Ганна Альбінаўна выдатная!
–Ну што, пагутарым? – пытаюся я ў новых знаёмых.
Бліжэй
да прыродыЗ размовы стала зразумела, што радзіма Віктара Мікалаевіча – вёсачка Зазежжа Вернядзінскага раёна. У пачатку 1970-х гадоў сям’я Урублеўскіх пераехала ў Наваполацк, дзе пражыла да 1990 года. І вось у пачатку 90-х вырашылі набыць дом у Купелішчы. Чаму тут? Справа ў тым, што паблізу жыла сястра галавы сям’і, у якой Урублеўскія часта бывалі, таму ведалі – мясціны на Расоншчыне маляўнічыя, прыгожыя. І як толькі з жонкай выйшлі на заслужаны адпачынак, адразу пераехалі на прыроду. Абодва працавалі на «шкодных» прадпрыемствах: муж - на нафтаперапрацоўчым заводзе, а жонка на заводзе «Шкловалакно». Таму, каб паправіць здароўе, лепш было жыць на свежым паветры.
–Як абжываліся на новым месцы? –Спачатку адрамантавалі ўвесь дом, нават лазню ў хаце зрабілі, уцяплілі сцены, пабудавалі гаспадарчыя памяшканні. Некалькі гадоў галава сям’і працаваў у фермерскай гаспадарцы Сямёна Пакатава. Займаліся жывёлагадоўляй – муж дапамагаў гаспадару расціць коней і свінней, – распавядае гаспадыня.
А калі фермерская гаспадарка перастала існаваць, то Віктар Мікалаевіч заняўся жывёлагадоўляй на сваім падворку. Раней была і карова, трымалі свінаматак, а цяпер толькі конь, козы ды трусы. Канешне, было б добра і курэй трымаць, але лес вельмі блізка, таму птушак не ўгледзець! А яшчэ, канешне, у хаце жыве каток Мурзік, а на двары “адказвае” за тэрыторыю вялікі сабака Рэкс.
У любы час
ёсць чым
сябе заняцьВыглядаюць старыя вельмі актыўнымі і бадзёрымі, хаця жонцы 76 гадоў, мужу 77. Яны па-ранейшаму імкнуцца многа варушыцца і бываць на свежым паветры.
–Чым займаецеся на прыродзе?
–Летам па грыбы і ягады ходзім. Агародзік добры, на якім расце ўсё: бульба, морква, бурачкі, таматы, агуркі, перац і многа чаго яшчэ. Нарыхтоўваем сена. Вось толькі клубніцы нешта не вядуцца, – кажа гаспадыня
Ёсць ва Урублеўскіх і сад, але растуць у ім толькі яблыкі. “Колькі ні прывозілі дрэўцы сліў, яны не прыжываюцца: верагодна, глеба не падыходзіць тутэйшая, – разважае Віктар Мікалаевіч, – роўна, як штогод імкнуся прывіць грушы – нічога не атрымліваецца”.
У горадзе у старых жывуць дачка і сын, а таксама два ўнукі. Нават праўнучка ў іх ёсць. Пра маці і бацьку, бабулю з дзядулем не забываюцца – часцяком наведваюцца да іх у госці. Прычым не толькі дапамагчы па гаспадарцы ці ва ўборцы ўраджаю, а яшчэ проста так: праведаць любімых людзей, напоўніцца гармоніяй і камфортам знаходжання на прыродзе. На Калядныя святы, да прыкладу, унук прыязджаў на некалькі дзён.
А карціна за акном і сапраўды выдатная – сыпле дробны сняжок, дрэвы ўсе прыбраныя ў белую далікатную вопратку – падарунак матухны-зімы…
Зімнімі вечарамі Ганна Альбінаўна дарма час не марнуе – вяжа шкарпэткі дзеду, дзецям і ўнукам і вынікам сваёй працы з задавальненнем пахвалілася. А Віктар Мікалаевіч таксама без справы сядзець не любіць – зімой з самага ранку снег расчышчае і нават ежу жонцы гатаваць дапамагае. А летам мужчына не толькі нарыхтоўвае сена для каня, але і робіць нарыхтоўкі на зіму. Па словах гаспадыні, смачней яго агуркоў і салатаў з перцам і таматамі яна нічога не спрабавала!
Сябры чалавека
падымаюць
настройСусед Урублеўскіх Міхаіл Міхайлавіч Марозаў жыве ў хаце насупраць. Усё жыццё ён адпрацаваў механізатарам у розных сельгасгаспадарках раёна. Некаторы час перад самай пенсіяй разам з суседам дапамагаў фермеру Пакатаву даглядаць жывёлу.
Сёння Міхаіл Міхайлавіч ужо на пенсіі. Некалькі год таму памерла яго жонка, і цяпер мужчына жыве адзін, але мае ў кампаніі 5 сабак.
– Сябры чалавека падымаюць настрой – пакорміш жывёліну, а яна табе ў адказ абліжа руку ці хвастом павіляе, і на душы адразу пасвятлее, – усміхаецца стары.
Калі-нікалі да яго, каб праведаць, прыязджае падчарыца з Клясціц.
А што яшчэ трэба? Аўталаўка ходзіць два разы на тыдзень, дарогу чысцяць рэгулярна. Калі трэба, і «скорая дапамога» прыйдзе.
Вось так і жыве вёсачка: ціха, мірна, павольна…