Калі знаёмішся з такімі людзьмі як Ніна Паўлаўна Гаганава, то з прыемнасцю адзначаеш, што некаторыя сапраўды з гадамі не губляюць актыўнасці і інтарэсу да жыцця, а значыць і маладосці! Ад такіх аптымістаў зараджаешся станоўчымі эмоцыямі і карыснымі парадамі, новымі ўражаннямі і лёгкімі адносінамі да жыцця. А гэткі факт проста патрабуе адлюстравання ў газетным артыкуле. Давайце знаёміцца!

У РОДНУЮ ВЁСАЧКУ
З ПІЦЕРА

Ужо каторы год былая гараджанка жыве ў роднай вёсачцы Люцькава, якую пакінула на дзясяткі гадоў, каб пажыць у горадзе Пятра Вялікага. І пажыла, і дзяцей годных выхавала, і нават кватэру камунальную вось-вось магла абмяняць на сваю асабістую жылую плошчу, але пацягнула сэрца на малую радзіму да бацькі, які пасля смерці маці застаўся зусім адзін. І вось разам з мужам яна атабарылася ў  родных мясцінах, у любым з дзяцінства доме.

Камусьці складана нават уявіць сабе жыццё гарадской жанчыны ў вёсцы, у самай звычайнай хаце, але толькі не Ніне Паўлаўне.
– Галоўнае для мяне свежае паветра і вада ў хаце, а ўсё астатняе – гэта дробязі жыцця, – разважая мая візаві.
І па вачах бачна, што яна не хітруе  – уся свеціцца і шчыра ўсміхаецца.
– І чым гэта Вы сябе тут займаеце, цікава мне даведацца, каб так выглядаць і такі настрой мець? – пытаюся я.

Аказваецца, спраў і заняткаў у жанчыны  дастаткова. Па-першае, гэта справы хатнія – прыбрацца, ежу прыгатаваць, па-другое, дагледзець жывёлу (тры сабакі, пяць катоў, курачкі). А пасля, калі гэта не летне–восеньскі гарачы сезон, а як цяпер зімовы адпачынак, жанчына мае шмат часу для рэалізацыі сваіх захапленняў.  А іх у яе нямала!

ВЯЖУ З 18 ГАДОЎ,
А ВЫШЫВАЦЬ ХАЧУ
НАВУЧЫЦЦА ЦЯПЕР

І гэта не традыцыйны для многіх пенсіянераў тэлесеанс, а, да прыкладу, вязанне, якім жанчына захапляецца з 18 гадоў. Яшчэ першая свякроў навучыла Ніначку вязанню. У маладосці вязала для сваіх траіх дзетак: пінеткі, кофтачкі, шкарпэткі, рукавічкі. А цяпер займаецца гэтай справай у асноўным для сябе – кофтачкі самых розных колераў і мадэляў – тут яе фантазіі ёсць дзе разгуляцца! Ну, і калі-нікалі яна абнаўляе калекцыю шкарпэтак і рукавіц сваім любімым мужчынам.

Па словах жанчыны, вязанне расслабляе і нават нармалізуе ціск!
– Ведаеце, я тэлевізар проста так не гляджу, толькі пад нейкую справу,  слухаю яго. Вось не так даўно сяброўка мне падарыла  набор для вышывання з вельмі прыгожымі краявідамі вёсак,  і я вырашыла, што ў бліжэйшы час проста павінна навучыцца вышываць крыжыкам, – гаворыць Ніна Паўлаўна.

Калісьці даўно выдатна вышывала яе матуля, таму вышыванне – гэта як маленькая вандроўка ў дзяцінства, у тыя часы, калі маці вечарамі  карпела над новым складаным узорам…

НОСІЦЬ ВАЛЁНКІ
З АЎТАРСКІМ
УПРЫГАЖЭННЕМ

У горадзе Ніна Паўлаўна на абцасіках пахадзіла, а на роднай зямельцы –  перавага валёнкам. Як натура паэтычная, простыя валёнкі насіць не хоча, а вось упрыгожаныя – самае тое!

Вялікія старадаўнія гузікі, незвычайныя карункі, трохі фантазіі – і зусім іншы выгляд!
–Я гатова не толькі сабе расшыць валёнкі! Для маладой жанчыны адзін узор падыйдзе, дзіцяці іншы! А для больш сталых жанчын, як я, трэба нешта больш стрыманае, някідкае, саліднае, – разважае рукадзельніца.

ВУДЗІЦЬ РЫБУ
ЛЕПШ ЧЫМ
ЯКІ МУЖЧЫНА

А калі прыходзіць пара зімовай рыбалкі, то Ніну Паўлаўну нічога дома не можа ўтрымаць! Гэтая справа ёй па душы з самага дзяцінства. Прычым, прыстасаванні для гэтага ў яе самыz простыя, і, як кажуць, класічныя.

–Ведаеце, я калі маладая была нават на Фантанцы ў Піцеры рыбу вудзіла! І вось аднойчы да мяне падыйшоў пажылы мужчына і з захапленнем стаў мяне хваліць. Ён заўважыў, што я кожныя выхадныя сяджу з вудачкаю, прычым дастаткова паспяхова. І ў адзін выдатны дзень гэты мой знаёмы, дарэчы, блакаднік, з якім потым мы сталі сябраваць, паднёс мне цудоўны падарунак – вудачку і спецыяльную металічную скрыню для рыбалоўных прыстасаванняў. Вось з гэтым падарункам я не разлучаюся ўжо доўгія гады! – кажа жанчына.

Рыбу яна ловіць на чарвяка ці на матыля. Апошні  ўлоў склаў 50 рыбак памерам з далонь. Такім чынам не толькі яе мужчыны, але і каты накормлены заўсёды.
–Калі прыпякае зімовае сонейка, то, на мой погляд, няма больш прыемнага занятку, чым павудзіць рыбку. У гэты час можна падумаць пра нешта важнае, палюбавацца зімовым краявідам. А які потым апетыт, які настрой! – смяецца Ніна Паўлаўна.

ПРЫЛАШЧЫЦЬ
ЖЫВЁЛІН
І ПАЧЫТАЦЬ КНІЖКІ
ПАСПЯВАЕ

А ў той час калі рыбу заканадаўства лавіць не дазваляе, каб падыхаць свежым паветрам яна выходзіць у двор, дзе чакаюць аж тры сабакі.

–Я са сваімі сабачкамі пабегаю, пагуляю, прылашчу  іх, “падзара джуся” ад іх станоўчымі эмоцыямі і зноў гатова да новых спраў і дзеянняў! Рэкамендую ўсім болей часу праводзіць з братамі нашымі меншымі. А якія ў нас каты! У кожнага члена сям’і свой любімец. У мяне, напрыклад, сіамская кошачка Сюзана самая любімая, хоць яна ўжо і старэнькая, але вельмі верная, ласкавая, яна мяне лечыць! – кажа Ніна Паўлаўна.
А яшчэ адным яе захапленнем, якое падтрымлівае маладосць, з’яўляецца чытанне. Акрамя перыядычнай прэсы – сямейства выпісвае шмат газет – жанчына чытае і кнігі. Раней выбірала класічныя творы – вершы, раманы, а сёння гэта дэтэктывы. Любімыя яе аўтаркі дэтэктыва – Усцінава і Данцова.

–А ведаеце, жыццё трэба цаніць, гэта я зразумела яшчэ ў маладосці, калі трапіла ў аварыю. Болей года  папраўлялася ад трох пераломаў і многа чаго перадумала. Пабачыла ў бальніцах сапраўды хворых і бяздольных людзей, якія без старонняй дапамогі нічога зрабіць не могуць! А што мы, здаровыя: рукі, ногі ёсць, толькі працуй, варушыся ды настрой падрыхтуй і ўсё будзе ў парадку!  Многае залежыць ад нашых думак і жадання жыць поўным жыццём! Я і дзяцей сваіх так выхоўвала і ўсім знаёмым раю – радуйцеся кожнаму дню!

Ну што тут скажаш? Застаецца толькі пажадаць маёй гераіні моцнага здароўя і доўгіх год жыцця!