Загадчыца Дварышчанскага ФАПа Ірына Саўчанка ўжо амаль 20 гадоў у медыцыне. Прычым большуючастку свайго працоўнага стажу яна дапамагае людзям менавіта ў вёсцы, якая даўно стала для яе роднай. У пачатку 1990-х гадоў яшчэ дзяўчынкай разам з бацькамі яна трапіла на Расоншчыну з Алтайскага краю. З той пары «прыкіпела» не толькі да мясцовых краявідаў, але і да тутэйшых людзей.
Кожны яе дзень поўны розных абавязкаў і сустрэч. Ёй падабаецца быць патрэбнай людзям і дапамагаць ім быць здаровымі і аптымістычнымі.
– Сёння, напрыклад, з самага ранку ў мяне быў цэлы паток пацыентаў: каму трэба памерыць ціск, каго “паслухаць” – ці няма хрыпаў у лёгкіх, хто па лекі прыйшоў. На вуліцы ўстанавілася халоднае надвор’е, пачынаецца перыяд прастудных захворванняў, абвастраюцца хранічныя. Але, ведаеце, часта маім пацыентам больш патрэбны добрае слова і цёплая ўсмешка, чым спіс лекаў.
Пад апекай фельчара знаходзяцца жыхары сямі вёсак, а гэта 320 чалавек: 63 з іх – дзеці да 18 гадоў, але большасць – людзі пажылога ўзросту. Увогуле фельчар ведае гісторыю захворванняў кожнага чалавека і нават кожнай сям’і. Ірына Генадзьеўна ўжо прывыкла, што рэдка сядзіць у кабінеце і чакае людзей: часцей яна бярэ свой “цудоўны” чамаданчык і адпраўляецца з абыходам. Напрыклад, да Байдзіна трэба прайсці тры кіламетры, да Гор – больш за два, а яшчэ ёсць аддаленыя вёскі – Казлы, Трыполле, Красты. Фельчар ведае, што яе чакаюць, бо менавіта там жывуць больш сталыя людзі, якім патрэбны пастаянная увага, медыцынскі кантроль і проста чалавечая чуласць і спачуванне, няспешная размова пра дзяцей ці ўнукаў.
–Усе мае сталыя пацыенты такія розныя. Хтосьці пунктуальна прымае таблеткі і не патрабуе кантролю, а іншыя думаюць, што могуць абысціся і без лекаў, таму садзімся з імі разам і пачынаем падлічваць, колькі таблетак выпіта. З некаторымі бабулькамі, якія купляюць занадта многа лекаў, прыходзіцца весці размову, наколькі гэта небяспечна. Зрэшты, як і пра тое, што лепш абнаўляць аптэчку, калі міне тэрмін выкарыстання прэпаратаў.
Характэрна, што Ірына Генадзьеўна можа знайсці падыход да кожнага незалежна ад ўзросту, сацыяльнага становішча і душэўнай арганізацыі хворага. Падабаецца ёй працаваць і з маленькімі пацыентамі. Сама маці дваіх дзяцей, яна ведае, наколькі важна не прапусціць момант, своечасова паставіць дыягназ альбо правесці прафілактычныя мерапрыемствы. Штотыднёва яна прыходзіць у дзіцячы сад і школу, каб праверыць, як сябе адчуваюць школьнікі і дзетсадаўцы.
Ірына Саўчанка вучылася ў Клясціцкай школе. Скончыла медыцынскае вучылішча ў Полацку, крыху працавала ў Расонскай цэнтральнай бальніцы. Потым ёй прапанавалі ўзначаліць ФАП у Дворышчы, дзе жанчына выйшла замуж, нарадзіла дзяцей і змагла рэалізавацца ў любімай справе.
–Ведаеце, я за актыўную прафілактыку. Рэкамендую бацькам не толькі адсочваць стан здароўя дзіцяці, але і апранаць малых з улікам надвор’я, не адмаўляцца ад вакцынацыі, у тым ліку і ад грыпу. А яшчэ лічу, што не трэба спяшацца прымаць тыя ж самыя антыбіётыкі пры банальнай прастудзе, а можна пачаць з прагравання, гарчычнікаў, цёплых напояў і пасцельнага рэжыму.
…Памяшканні Дварышчанскага ФАПа былі адрамантаваны падчас будаўніцтва аграгарадка. Ірына Генадзьеўна марыць, што калі-небудзь на ФАПе з’явіцца і некалькі прыбораў для фізіяпрацэдур, каб дапамагаць дзецям і дарослым хутчэй спраўляцца з прастудай. Але і сёння, дзякуючы, ў тым ліку, намаганням адміністрацыі расонскай ЦРБ, ў вёсцы дастатковае медыцынскае абслугоўванне. Кожны дзень фельчар гатова прыняць пацыентаў, штотыднёва прыязджае ўчастковы ўрач з Расонскай ЦРБ – Андрэй Уладзіміравіч Пуртаў, штоквартальна наведваюцца з медыцынскім аглядам урачы з райцэнтра, у гэты час таксама можна здаць патрэбныя аналізы, зрабіць электракардыяграму сэрца. Калі на месцы нельга аказаць дапамогу, то хворага накіроўваюць у Расонскую ЦРБ.
– Маё шчасце сёння – гэта мая сям’я і магчымасць рэалізавацца ў прафесіі. Работу сваю я вельмі люблю, і для мяне не праблема, што ў любы час мне могуць патэлефанаваць пацыенты, каб вызваць на дом, спытаць, якія таблеткі прыняць, ці проста пагавараць па душах. Калісьці я марыла паехаць жыць і працаваць у горад, а сёння не ўяўляю свайго жыцця без роднай вёскі і маіх пацыентаў, – сказала мая суразмоўніца.
