У сям’і Машарскіх з вёскі Шалашнікі Клясціцкага сельскага Савета часу на асаблівыя пяшчоты адзін да аднаго не было, але адной прысутнасці любага, аднаго цёплага позірку было дастаткова, каб адчуць, што ты не адзін, што ў цябе ёсць сямейны тыл.

Праца і ў аднаго, і ў другога была звязана з сельскай гаспадаркай, патрабавала поўнай аддачы. Традыцыю працалюбства яны збераглі і па сённяшні дзень, хаця Марыі Аляксандраўне ў наступным годзе споўніцца 85, а яе мужу, Мікалаю Іванавічу, у гэтым годзе было 80. Можа, таму іх сямейнаму саюзу ўжо за 60 гадоў – за працай не было часу на спрэчкі  і непаразуменні. Але давайце паступова пазнаёмімся з сямейнай арыфметыкай гэтай паважанай пары неразлучных доўгажыхароў.

З васьмі гадоў пайшоў працаваць

Нарадзіліся нашыя героі ў калісьці вялікай вёсцы Пірагі Клясціцкага Савета. Дзяцінства ў іх было ваенным, цяжкім і пакутным. Ад аднаго слова «вайна» ў пажылой жанчыны блішчаць ў вачах слёзы, а ў яе мужа прападае жаданне працягваць размову. “Што тут раскажаш, дзетка мая, калі днямі не елі, былі ў пастаянным жаху, бачылі фашысцкія расправы…” – кажа Марыя Аляксандраўна.

“Давайце я вам раскажу пра тое, што яшчэ да вайны, з 8-мі гадоў, пайшоў у мясцовы калгас пастушком. Грошай асабліва не зарабляў, але да працы прывучыўся з маленства,” – працягвае размову Мікалай Іванавіч.

Таму, верагодна, на працягу ўсяго жыцця быў нязменным перадавіком, нават ардэнаносцам (у розныя часы быў ўзнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны» і одэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга за ратную працу). Мікалай Машарскі быў камбайнерам у калгасе “1-га Мая” (жылі ў Пірагах) і ў саўгасе “Чырвоны партызан” (калі пераехалі ў Шалашнікі). Не было таго года, каб камбайнер не атрымаў ліста падзякі ці граматы за сваю пачэсную працу.

Быў ён пераможцам сацыялістычных спаборніцтваў, перадавіком сацыялістычнай працы, лепшым на жніве і вясенняй пасяўной. Найлепшыя паказчыкі ў працы не перашкоджвалі адносінам ў сям’і, бо жонка ўсё разумела, ва ўсім падтрымлівала – была першым сябрам па жыцці…

5 гадоў сябравалі,  а потым ажаніліся

Маша з Колем знаёмыя з самага дзя-цінства. У родных Пірагах не было для  юнака дзяўчыны больш прыгожай, чым Марыйка. Тугія косы, чыстыя сінія, нібы нябёсы, вочы, сарамлівая ўсмешка – пра такую можна толькі марыць!

 З 15 гадоў хлопец не адыходзіў ад дзяўчыны, якая і не ўспрымала гэтага ўважлівага і спакойнага хлопца ў якасці жаніха. І вось калі Марыйцы споўнілася 23, ад настойлівага сябра паступіла прапанова ажаніцца. Так склалася, што Марыя настолькі прывыкла да прысутнасці Колі каля яе, што нават і не думала, згаджацца ці не – адразу прамовіла: “Згодна, пайду за цябе”.

Маладую жонку прывёў хлопец да маці ў хату. “Свякруха мая добрай жанчынаю была. Усё жыццё адпрацавала даяркай, як і я. Ніводнага разу мы не пасварыліся, жылі адной сям’ёй, дапамагалі адзін аднаму…” – кажа Марыя Аляксандраўна.

І не было з той пары вясны, каб яе Мікалай не прынёс ёй букецік любімых палявых кветак з васількоў, рамонкаў, каласкоў жыта…

Пражылі разам больш за 60 вёснаў

Нібы птушкі ў вырай – хутка, непрыкмектна, – адляцелі гады. Мінулым летам адсвяткавалі 60-тую гадавіну сумеснага жыцця. На тварах зморшчынкі, на руках мазалі, валасы сівыя, а ў вачаў у абодвух радасць, на вуснах шчырая ўсмешка – па-ранейшаму блізкі і родны чалавек знаходзіцца побач…

Не было яшчэ такога года, каб Машарскія не садзілі агарод. Яны маюць свой трактар, які набылі ў саўгасе “Чырвоны партызан” у той час, калі Мікалай Іванавіч пайшоў на пенсію. Так што адпачыць ад любімай працы не атрымалася і на пенсіі.

“Ведаеце, гэта і нядрэнна – нешта робіш, варушыцца прыходдзіца, таму і жывеш даўжэй. Трымаем курэй – зерне для іх самі вырошчваем. Агарод у нас гектар складае. Дзецям дапамагаем,” – гаворыць пажылы ветэран працы.

Да слова, у Машарскіх трое дзяцей – старэйшы сын і дзве дачкі, якія нарадзілі бацькам 7 унукаў, а тыя падарылі 6 праўнукаў. Па выхадных днях, па святах у доме старых стаіць шум і гоман – невялічкая хацінка поўніцца моладдзю.

Дзеці, унукі і праўнікі вельмі любяць бываць у сваіх бабулі Машы і дзядулі Колі – калі працу якую патрэбную зрабіць, а калі проста пацалаваць, абняць, прыгалубіць блізкіх людзей. “Вы толькі жывіце даўжэй, беражыце сябе, не збівайцеся так у працы!» – у гэтых словах дзяцей сама любоў, сама пяшчота і ўвага.